امروز تونستم بید مجنون را تو سینما آفریقا ببینم . داستان فیلم درباره یک آدم نابینا با بازی پرویز پرستویی بود که خیلی مومن و معتقد به خداست. به خاطر داشتن یه تومور زیر چشمش می فرستنش فرانسه برای عمل جراحی . تو فرانسه به طور اتفاقی متوجه میشن که چشمش با عمل پیوند قرنیه دوباره میتونه ببینه و عملش میکنن. و بیناییش را به دست میاره. شاهکار هنری مجیدی و پرستویی تو همین چند دقیقه به وجود میاد که پرستویی میخواد چشماشو باز کنه و از اینکه بعد از 38 سال کوری باز هم نتونه ببینه میترسه که با صجنه ای که از یک مورچه در حال باربری نشون داده میشه فیلم به اوج یک خلق هنری میرسه. پرستویی بعد از این با دنیایی متفاوت با قبل مواجه میشه در ورود به فرودگاه ایران عاشق دختری به نام پری که از آشناهاشونه میشه که آرام آرام باعث میشه از زن و بچه اش دور بشه و در آخر هم همه ترکش میکنن ودر یک صحنه ملودرام بار دیگه بینایی اش را از دست میده . فیلم در کل خیلی عالی بود ولی تنها مشکلش کش دادن و خسته کننده بودن اواسط فیلمه که به شدت به فیلم ضربه زده وگرنه میتونست یکی از شاهکارهای سینمای ایران باشه. پرستویی خیلی عالی تونسته نقش را بازی کنه و به نظر من از همین حالا سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را براش کنار گذاشتن. ولی حساب کنید اگر فیلنامه را به پیمان قاسم خانی داده بودند چه فیلم معرکه کمدی از آب درمی اود فیلمی که به خاطر حساسیت های کمتری که داشت میتونست بیشتر بخندونه و حتی مارمولک را هم بگیره. گرچه فیلمنامه فعلی هم خیلی خوبه فقط کشدار کردن فیلم به اون ضربه زده.
منم ديدم عالی...