اولین صد گله تاریخ بدون تشویق

آخرین افتضاحمان را هم به بار آوردیم. حالا میتوانیم به خودمان تبریک بگوییم .چون ما دوباره گل کاشتیم. در حالی که تمام دنیا به ساق و کله علی دایی نگاه میکرد تا ببیند او چگونه گل های 99 و 100 خود را به ثمر میرساند ما همچنان در خواب بودیم و به یک دست زدن زدن عادی برای او بسنده کردیم. در حالی که به قول مانی جزمی ( خبرنگار رادیو بی بی سی که برای گزارش صدمین گل دایی به تهران آمده) اگر تیری آنری یا رائول به چنین رکوردی دست می یافتند ورزشگاه محل بازی پر از تماشاگر میشد و قطعا مراسم ویژه ای برگزار میشد آقای محمد دادکان که ادعایش گوش فلک را کر کرده هیچ احساسی نسبت به این موضوع نداشت  وحتی در استادیوم حاضر نشد تا یک تبریک خشک و خالی به او بگوید. تماشاگران هم که قطعا مسائل مهمتری در استادیوم داشتند و وقت تشویق او را نداشتند و فقط وقتی گل به ثمر میرساند او را تشویق کردند.

بله آنها وقتشان را که از سر راه پیدا نکرده اند که بهترین گلزن جهان را تشویق کنند . تا وقتی دلقکی ببخشید بازیکن با نمکی مثل  خداداد روی نیمکت نشسته میتوانند او را تشویق کنند و به شیرین کاری های او به همراه دیگر نیمکت نشینان بخندند . مانیتور جدید هم که با همکاری دوربین صدا و سیما بیشتر از اینکه بازیکنان داخل زمین را نشان دهد روی خداداد زوم کرده بود و به زیبایی و در کمال آرامش به تماشاگران برای تشویق او خط میداد. در آن استادیوم لعنتی یا به به قول مزدک میرزایی استادیوم زیبایی آزادی هم کسی به این فکر نمیکند که کمترین ضرر تشویق یک بازیکن نیمکت نشین ایجاد استرس وحشتناک در بین کادر فنی و بازیکنان داخل زمین است.

 آخرین شیرین کاری را هم امروز صبح روزنامه 90 با تیتر " خدا را شکر علی دایی 100 گله شد" انجام داد و آقای ناصر احمد پور هر چه در دل داشت ریخت بیرون. بله از فردا نوبت یک مبارزه سخت بین او و برانکو است تا تیم ملی خدای ناکرده به جام جهانی صعود نکند تا یه وقتی امثال خودش  کنف نشوند. در این راه پروین و حجازی و شرفی  و خداداد و بقیه هم کمکش میکنند تا از حیثیتشان در برابر برانکو دفاع شود گور بابای تیم ملی.

بله این ماییم .مردمانی از نسل آریایی ها با سه هزار سال تاریخ جاودان و حالا عرضه نداریم برای بهترین گلزن تاریخ فوتبال یک جشن کوچک بگیریم.